هوش مصنوعی می‌تواند باعث کوچک شدن مغز شود
این پیش‌بینی‌ها معمولاً دو نوع نگاه دارند: برخی از آنها به آینده‌ای امیدوارکننده اشاره دارند که در آن هوش مصنوعی زندگی انسان‌ها را بهبود می‌بخشد، در حالی که برخی دیگر به سناریوهای تاریک و فاجعه‌بار اشاره می‌کنند، مانند انقراض انسان‌ها یا تبدیل شدن به سایبورگ‌های انسانی-هوش مصنوعی.
اما آیا آینده‌ای که هوش مصنوعی برای انسان‌ها رقم می‌زند، لزوماً به این دنیای علمی-تخیلی تیره و تار ختم خواهد شد؟
یک زیست‌شناس تکاملی به بررسی این سؤال پرداخته است که چگونه تعاملات انسان با دنیای غنی از تنوع هوش مصنوعی می‌تواند بر تکامل انسان تأثیر بگذارد؟
پیش‌بینی آینده و تکامل به هیچ‌وجه کار آسانی نیست، به ویژه در زمینه‌هایی مانند هوش مصنوعی که در حال حاضر در حال تحول است. اما به رغم این دشواری‌ها، هدف این مقاله این است که گفتگوهایی را آغاز کند در مورد اینکه چگونه تعامل انسان‌ها با هوش مصنوعی می‌تواند تکامل انسان را تغییر دهد.
یکی از راه‌های مفید برای فکر کردن به رابطه انسان و هوش مصنوعی، دیدگاه «همزیستی» است. در این مدل، هر دو گونه به یکدیگر چیزی می‌دهند.
رایانه‌ها ابزارهای پردازشی هستند که به انسان‌ها کمک می‌کنند تا بار محاسباتی خود را کاهش دهند. با پیشرفت هوش مصنوعی، این کمک‌ها بیشتر خواهد شد.
به طور مشابه، همانطور که اشتراک‌گذاری فرهنگی و نوشتار باعث کاهش بار حافظه‌ای انسان‌ها در طول تاریخ شده است، ممکن است هوش مصنوعی نیز بخش زیادی از بار حافظه‌ای انسان‌ها را بر دوش بکشد.
در این صورت، ممکن است مغز انسان‌ها کوچک‌تر شود و حافظه‌ای مستقل‌تر از آنچه که در حال حاضر داریم، مورد نیاز نباشد.
اما رابطه همزیستی ممکن است به سمتی دیگر نیز کشیده شود. همانطور که برخی پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی که ابتدا به منظور برقراری ارتباط طراحی شده بودند، به گونه‌ای پیشرفت کردند که می‌توان آنها را پارازیتی دانست.
این پلتفرم‌ها به گونه‌ای توجه کاربران را جذب کرده‌اند که بسیاری از آنها اکنون دیگر وقت کافی برای تعاملات اجتماعی انسانی و خواب کافی ندارند.
از سوی دیگر، یکی از پیشرفت‌های برجسته هوش مصنوعی در دنیای امروز، «صمیمیت مصنوعی» است. این فناوری‌ها که رفتارهای اجتماعی مانند دوستی و تشکیل روابط صمیمی را شبیه‌سازی می‌کنند، یکی از جالب‌ترین پیشرفت‌های هوش مصنوعی محسوب می‌شوند.
انسان‌ها به طور طبیعی برای تعامل با دیگر انسان‌ها تکامل یافته‌اند، اما در حال حاضر هوش مصنوعی در حال نفوذ به زندگی اجتماعی ما است. به عنوان مثال، رایانه‌ها و سیستم‌های هوش مصنوعی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که در تعامل با انسان‌ها، به نظر می‌رسد که دارای احساسات هستند، حتی اگر در واقع چنین نباشند.
این صمیمیت مصنوعی می‌تواند انسان‌ها را به سوی دنیای جدیدی از ارتباطات سوق دهد، که ممکن است منجر به کاهش احساس تنهایی در انسان‌ها شود یا حتی به نوعی انزوا منجر شود.
اگرچه ممکن است نگرانی‌های ژنتیکی و تکاملی در مقایسه با تأثیرات مستقیم هوش مصنوعی بر زندگی روزمره انسان‌ها به نظر برسد که اهمیت کمتری دارد، اما این پرسش‌ها همچنان ارزش تفکر را دارند.
پیش‌بینی تغییرات تکاملی انسان‌ها در اثر هوش مصنوعی می‌تواند به تغییرات اساسی در ویژگی‌هایی مانند دوستی، صمیمیت، ارتباطات، اعتماد و هوش منجر شود، ویژگی‌هایی که اکنون هوش مصنوعی به شدت با آنها در تعامل است. این تغییرات ممکن است به طور غیرمستقیم معنای «انسان بودن» را تغییر دهند.
چنانکه زیست‌شناس پیشگام رابرت مک‌آرتور گفت: «بدتر از اشتباه بودن برای یک دانشمند، بی‌اهمیت بودن است». تغییرات تکاملی که در طول نسل‌ها اتفاق می‌افتد، ممکن است ویژگی‌های انسانی را که ما بیشترین ارزش را برای آنها قائل هستیم، تغییر دهد یا حتی کمرنگ کند.
به همین دلیل، تفکر در مورد تأثیرات طولانی‌مدت هوش مصنوعی بر تکامل انسان امری ضروری است.
پست های مرتبط
30 بهمن 1403
11 بهمن 1403
3 بهمن 1403
دیدگاهتان را بنویسید